Tel Aviv 2019

‘… want als we daarheen gaan blijf ik thuis en zijn de kosten vanwege de ondoordachte plannen en het niet afstemmen daarvan met ons dan ook voor de organisatie!!!’ Nee, niet iedereen was op voorhand enthousiast over de bestemming, ondanks sussende woorden van de organisatie. Het ging over gebrekkige communicatie en uiteenlopende risicoprofielen, maar na een aantal belrondes gingen we gelukkig gewoon voltallig naar het Beloofde Land.

De veiligheidsmaatregelen op de vliegvelden waren groot, maar buiten dat viel het allemaal erg mee qua dreigingsniveau. Tel Aviv bleek aangenaam relaxed, trendy en met fantastisch weer. De stranden op loopafstand bleken prachtig, met strandtenten en volleybalvelden. Beetje druk tijdens sabbat, dat wel.

Jeruzalem was indrukwekkend. Alle historische hoogtepunten als de Klaagmuur, de Heilig Grafkerk of het graf van koning David bleken verrassend toegankelijk. Gids Eva loodste ons gezelschap (‘hopeless’) op aangenaam tempo door de stad en bleek gelukkig hartelijk te kunnen lachen om de niet aflatende geintjes van Ramon (‘sorry again’). De met negen man volgepropte taxi op de terugweg bleek een stuk enger dan elk ander onderdeel van de reis, maar gelukkig bereikten we ongeschonden ’s avonds weer Tel Aviv.

Zaterdagmiddag een fietstour die last-minute werd omgezet in een wandeltocht door Jaffa. Daar bleek een stuk minder te zien dan in Jeruzalem, behalve wat vage relaties van gids Asaf. De picknick was wel weer van een aangename relaxtheid, al was niet iedereen blij met de voettocht terug naar het niet al te luxueuze onderkomen. Desalniettemin was er op het einde een volleybalwedstrijd bij kunstlicht op het strand. Waar Hans een opslagrecord liet noteren, Johan na zijn schouderoperatie weer enthousiast meedeed en het niveau verder volgens toeschouwer Marcel niet om aan te zien was.

Duur was Tel Aviv wel. De budgetwaarschuwing van de organisatie kwam al vrij snel, door relatief dure taxiritjes, slecht uitonderhandelde lokale lunches en pittig geprijsde biertjes op het terras. De underground clubscene bleek minder aan ons besteed, maar het Mexicaantje in de bar, al dan niet opgeleukt met Erika en Eileen, zorgde toch voor vermaak op niveau. Dat deed ook Jan W. die om onbegrijpelijke wijze achterover van een kruk lazerde, maar zich wonderwel niet bezeerde. Hij kneusde naar eigen zeggen wel een teen bij het voetballen, hetgeen verder niemand was opgevallen.

Kortom: een top drie notering zou zo maar kunnen.